Durgunluk… Havada, karada durgunluk… Sözlerde, duygularda durgunluk… Görmekte, dokunmakta durgunluk… Öyle ki kalemime dokunmaya korkuyorum. Çünkü çok hasta; ağır, sıkıntılı… Yazmayı unutmuş kalemim. Hayallerden yoksun, düşüncelerden uzak. Sadece boşluk hissi ve hiçlik var. Anladım ki yüzyılımızın hastalığı kovid, kalemime de bulaşmış. Elime alsam sanki hastalık bana da sıçrayacak. Önce ellerime, kollarımdan kalbime, boynuma, dudaklarıma ve gözlerimden sonra beynime yayılacak kalemimin hastalığı. Ellerim kalemimi tutamayacak, kollarım cansız bir bedeninki kadar hareketsiz kalacak, kalbimin tüm heyecanını yok edip atışını yavaşlatacak, boynumu kaskatı edecek, dudaklarımı konuşamayacağım şekilde mühürleyecek, gözlerimi gerçekleri görmemem için kapatacak. Aydınlığıma ve düşlerime perde çekilecek. Kalemimin hastalığı beynime sıçradığında düşüncelerimin tüm renklerini solduracak. Hayallerim, anılarım, yaşanmışlıklarım ve gelecek düşlerimi kullanarak ortaya çıkardığım bin bir cümlemi yavaş yavaş silmeye başlayacak. Siyah beyaz fotoğraflara dönüştürüp sarartacak, sonra silecek. Beynimdeki her şey sonsuz bir sessizliğe ve boşluğa düşecek. Tüm bu acı hikayenin tersini düşündüğümde, kalemimin illet hastalığı bulandırdığı beynimden aşağı hızla inip gözlerimi körleştirecek, dudaklarımı susturacak, boynumu kırıp kalbimi donduracak, kollarımı felç edecek ve ellerimi kalem tutamayacak hale getirecek. İşte tüm bunlardan dolayı, nelere sebep olacağını bilmeyen kalemimin hastalığı beni çok korkutuyor. Uzun zamandır sadece uzaktan seyrettiğim kalemim, nasıl oldu da hastalandı bilmiyorum? Yazılarım yarıda kaldı, şiirlerim ise öksüz. Tam iki yıl olmuş, belki öncesi de var? Kalemim kovid olmuş, bir türlü iyileşmiyor. Bekliyorum. Bir suçlusu vardır elbet? Ama kahrolası yarasalar değil. Şu Çinliler on yıl önce de yiyorlardı o kara mağara kuşlarını, yüz yıl önce de şimdi de! Kim uyduruyor ki bu yalanları? Kovid denen şey, planlanmış dünya entrikaları bana göre. Planlanmış dünya vebası. Her şeye sıçradı; insanlara, denizlere, bitkilere, hayvanlara… Mevsimlere, iklime, doğaya…
Bir de benim kalemime…
Nevriye Gürel
