Bu adam her akşam parkurun tersinden yürüyor, dedi. Elli yaşlarındaki tıknaz erkek sözde yürürken yanındakiyle sohbet ediyordu. Ama benim de duymamı istedi. Duydum ama...

Annem her gün telefonla konuşmayı ister. Konuşacak konu da yok. İlla sesimi duymalıymış. Konuştuğu zaman benim ne halde olduğumu anlayabilirmiş. Benim ondan neyim eksik....

Hep şöyle bir cümle kurulur. İki bin yirmi dört bana yaramadı. Yeni yıl iyi gelmedi. Ocak ayının sonuna doğru vücudumun ayarları bozuldu. Önce grip...

Öğlen sıcağı ve tepemizdeki güneş dikenli teller gibi tenimi yırtıyordu. Asfaltın kıyısındaki ağaçların gölgesinden yürümeye çalıyordum. Yolun zifti kaynamış kara lastik ayakkabılarıma yapışıyordu. Demir...

Her şey kendi halinde geçip giderken uykularım kaçıverdi önce. Durup dururken... İnanması zor. Biliyorum. Günlerdir düşünüyorum. Akla yatkın tek bir neden bile bulamadım. Bazen...