Şakacıktan söylediğimi, mizah olsun diye böyle cümleler kurduğumu düşünenler var. İster inanın ister inanmayın. Küçücük bir insanım ben. Sıradan, basit... İnsanları şaşkınlığa uğratacak, hayretler...

Öğlen sıcağı ve tepemizdeki güneş dikenli teller gibi tenimi yırtıyordu. Asfaltın kıyısındaki ağaçların gölgesinden yürümeye çalıyordum. Yolun zifti kaynamış kara lastik ayakkabılarıma yapışıyordu. Demir...

Ben buraya daha önce de gelmiştim. Yine bu mevsim... Otlar kurumuş, çamlar sıcaktan gölgelerine reçine damlatıyordu. Şimdiki gibi arabamız falan da yoktu. Sabahın erken...

Gecenin ayazı dallarda çiğ olup birikmiş bir sabaha başladık. Taşlar ıslak, toprak ıslak son yağmurların ardından topraktan yükselmeye çalışan çimenler ıslaktı. Ağır bir aküyü...

Kara kuru küçük bir çocuktu. Bu yüzden sürekli hastalanırdı. Ya ateşi çıkar, ya ciğerleri hırıldar ya da öksürüğe boğulup sabahlara kadar ne kendisi uyur...