En az iki senesi var. Bir akşamüzeri çıkıp gelmişti. Hava iyice kararmıştı. Önce açık seçik görememiştim hatta. Bir karartı zeytinin dibinden kulübenin altına...

Üzümler sararıp çillenmeye başlamıştı. Oysa yapraklar hala yeşildi. Sarıca arılar salkımlardaki çatlak taneleri arıyordu. Şerbeti en koyu olanları... Sıcak beni kıskıvrak yakalamıştı. Yanağımda gezinen...

Tam olarak nerden geldiğini anlayamadım ama gün batarken evin terasını pirzola kokusu sarıyor. Birkaç kez bakındım ama göremedim. Hayır, hayır ekmeği alıp komşunun mangalının...

Ben senin için yazıyorum. Okumadığını biliyorum ama yine de yazıyorum. Bursalı’lar zeytinyağlı yiyemez. Sinoplular da kereviz. Seçici insanlar neme lazım. Öyle her önüne gelene...

Her şey kendi halinde geçip giderken uykularım kaçıverdi önce. Durup dururken... İnanması zor. Biliyorum. Günlerdir düşünüyorum. Akla yatkın tek bir neden bile bulamadım. Bazen...