Apatin Treni sabahın ilk ışıklarında kasaba istasyonuna girdi. Trenden o çantalı ve önemli adamla birlikte indik. Beni evime kadar götürdü. Kendisini içeri davet...

İlk yolculuğuma bir eşeğin semerinde çıktım. Denk yapılmış yüklerin üzerine oturtulmuştum. Herkes ağlıyordu. Küçücüktüm, nedenini anlayamıyordum. Ortada ne ölen ne de cenaze vardı? Oysa...

Konuşmak ve anlatmak zor... Her anımsadığında gözlerim doluyor. İçime kara bir bulut çöküyor. Yutkunmakta, nefes almakta zorlanıyorum. Biz hiç olmadık sanki. Hiç yaşamadık… O...

Can sıkıntısı ile ilgili olarak bazen boyumu aşan cümleler yazıyorum. Özür dilerim. Bundan sonra daha adil olmaya özen göstereceğim. Çok sevdiğim öğretmenlerimden...

Koyu, puslu bir kış uykusundayım. Dizlerimi karnıma çekmişim, kollarım göğsümde düğümlenmiş. İçimi açıp kendi sıcaklığıma giresim gelmiş. Üşümesem ayak yoluna kalkacağım. Yorganı aralamak istemiyorum....